1. Odznaka została ustanowiona przez Zarząd Oddziału Wojskowego PTTK w Chełmie. Celem odznaki jest zapoznanie turystów z obiektami fortyfikacyjnymi Twierdzy Ustka.
2. Odznaka jest jednostopniowa.
3. Do przyznania odznaki, należy zwiedzić obiekty, wymienionych w Załączniku do odznaki,
4. Czas zdobywania odznak na poszczególne stopnie jest nieograniczony.
5. Potwierdzenia terenowe w postaci pieczęci i zdjęć ( z osobą ubiegającej się o odznakę ) z obiektu, potwierdzenia kadry programowej należy gromadzić w dowolnie opracowanej formie Kronice Odznaki.
6. Na pierwszej stronie Kroniki, należy zamieścić dane osobowe i adres zamieszkania osoby ubiegającej się o odznakę.
7. Weryfikacje odznak prowadzi Oddział Wojskowy PTTK w Chełmie.
8. Kroniki Odznak do weryfikacji należy przesłać na adres: Oddział Wojskowy PTTK, ul. Lubelska 139D/15, 22 - 109 CHEŁM -6
9. Zweryfikowaną Kronikę Odznaki wraz z odznaką, weryfikator prześle na adres zainteresowanego, przesyłką pocztową za pobraniem. Nie ma potrzeby przesyłania zwrotnych kopert i znaczków pocztowych.
10. O odznakę mogą się ubiegać turyści uprawiające różne formy turystyki kwalifikowanej.
11. Obiekty proponowane do zwiedzania, są wymienione w Załączniku do regulaminu.
12. Autorzy odznaki zastrzegają sobie interpretację regulaminu odznaki.

Odznaka została wprowadzona w życie Uchwałą nr 2/2012 z dnia 16.02.2012r, Zarządu Oddziału Wojskowego PTTK w Chełmie i obowiązuje z dniem podpisania.

1. Fort Ujście- wzniesiony w latach 1770 – 1774 na prawym brzegu Parsęty, u jej ujścia do Bałtyku, gdzie wcześniej znajdował się szaniec ziemny. W XIX w na forcie zbudowano latarnie morska. W 1945 r. fort został uszkodzony, a latarnia zburzona. Po wojnie żołnierze radzieccy odbudowali fort i zbudowali nowa latarnię, która w czasach PRL pełniła pomnika bohaterstwa armii radzieckiej. Trzonem fortu jest ceglana rotunda, gdzie w piwnicy mieściły się magazyny , na parterze były pomieszczenia dla piechoty a Pietro zajmowały stanowiska artylerii. Od zewnątrz bastion otoczony jest murem. Obiekt jest dostępny dla turystów. Latarnia służy za punkt widokowy a w pomieszczeniach piwnicznych latarni jest kawiarnia.
2. Reduta Morast - zbudowana została w latach 1770- 1774 na północnym cyplu Wyspy Solnej. Reduta posiada kształt pięcioboku, składa się z wału ziemnego, ceglanego muru i czterech budynków. Przez wiele lat obiekt był w posiadaniu klubu żeglarskiego. Wokół szańca znajduje się port jachtowy, a w zabudowaniach fortecznych mieści się restauracja i mały amfiteatr.
3. Fort Wilczy – z 1807 r. przebudowany w 1925 r. na amfiteatr, a na przedpolu zorganizowano hipodrom. Po II wojnie światowej początkowo był w administracji wojskowej, później przekształcono go w amfiteatr, to tutaj odbywały się Festiwale Piosenki Żołnierskiej. Obecnie organizowane są imprezy masowe.
4. Reduta Solna- powstała na miejscu niewielkiego szańca w latach 1832 – 1836. W skład reduty wchodzą :wał ziemny, fosy i dwa budynki. Budynek ukryty jest w wale ziemnym, wał posiada kształt dwóch połączonych rotund. W Reducie Solnej znajduje się obecnie baza żeglarska i pole namiotowe należąca do harcerzy.
5. Szaniec Kleista – który został wzniesiony w latach 1832 – 1836. Do lat 70. XX w. był użytkowany przez wojsko, obecnie planuje się teren szańca zaadaptować plenerowy skansen wojskowy.
6. Brama Radzikowska – to pozostałości po XVIII – wiecznym Bastionie Geldern, która stanowiła wjazd od zachodu do twierdzy. T piętrowy budynek ze sklepionym przejazdem i częścią mieszkalna na piętrze.
7. Bastion Magdeburg – zachował się fragment muru i kamiennej pochodzący z XVII w.
8. Bastion Pomorze – zarys umocnień ziemnych i fosa w Parku im. gen. Henryka Dąbrowskiego,
9. Luneta Lauenburg - zadrzewiona wysepka na fosie miejskiej w parku, pozostałość po rawelinie tej lunety.
10. Batardeau (pozostałości w nurcie rzeki nieliczne fragmenty), w skład którego wchodziły stawidła, galeria strzelecka i obronny Most z Orłami.
11. Ustecka 9. Bateria Artylerii Stałej (BAS). nie jest aktualnie udostępniana do otwartego ruchu turystycznego, bo znajduje się na terenie wojskowym. W porozumieniu z wojskiem, pozostałościami opiekują się członkowie usteckiego Stowarzyszenia Miłośników Fortyfikacji, którzy zabezpieczają od lat nieczynne obiekty przed dewastacją. Od czasu do czasu, po uzgodnieniu z nimi i za zgodą wojska, organizowane są tu grupowe wycieczki . Stowarzyszenie gromadzi również militarne eksponaty. Pokaźne już w tej chwili zbiory oczekują na swoje miejsce w projektowanym skansenie militarnym. Wydział Promocji usteckiego Urzędu Miasta wraz z entuzjastami budowli fortecznych, od kilku lat chce ten projektowany skansen zrobić ważnym elementem usteckiego szlaku turystycznego. Jest więc szansa, że stanowiska ogniowe, dziś zarośnięte sosnami, powrócą do dawnej świetności. Na panoramicznym zdjęciu obok: działobitnia nr 501 czyli platforma, na której stała jedna z radzieckich armat BAS kalibru 130 mm „Staliniec”.
12. Główny Punkt Kierowania Ogniem (GPKO) usteckiej BASW lesie - za działobitniami – znajdują się najbardziej charakterystyczne obiekty usteckiej BAS: dwie położone obok siebie masywne wieże. Tu mieścił się mózg całej baterii, czyli stanowisko dowodzenia. Większa z budowli, przypominająca gotycką basztę, to w nomenklaturze wojskowej GPKO, czyli główny punkt kierowania ogniem. Jej zewnętrzne ściany pokryte są charakterystycznymi stalowymi drabinkami. Na tych uchwytach miały być rozwieszane siatki maskujące. Grube, żelbetowe mury GPKO mogło zniszczyć tylko bezpośrednie trafienie pocisku dużego kalibru. Na samej górze zainstalowana jest superatrakcja: stalowa obrotowa kopuła, w której ulokowany był dalmierz o szerokości 4 metrów. Pancerne płyty połączone są nitami. Kopuła przypomina trochę okrętową wieżę artyleryjską albo wieżyczkę czołgu – ma wiele skośnych powierzchni, które miały powodować odbijanie się uderzających pod ostrym kątem pocisków. Członkowie usteckiego Stowarzyszenia Miłośników Fortyfikacji ustalili, że w środku tej wieży pracował dalmierz DM-4 wyprodukowany po wojnie przez enerdowską firmę ZEISS wykorzystującą konstrukcję z czasów wojny. Jest tu również kilka bardzo wąskich otworów, służących do obserwacji morza w warunkach ostrzału artyleryjskiego, a więc gdy w powietrzu świszczą odłamki. Drugą, mniejszą wieżę, dobudowano później. Na jej górnej platformie zamontowany był radar, pozwalający wykrywać dalekie cele, zanim znalazły się w zasięgu ostrzału „Stalińców”. Na panoramicznym zdjęciu zobaczycie zewnętrzne otoczenie Głównego Punktu Kierowania Ogniem (GPKO) usteckiej baterii.
13. Bateria Blűchera „Blűcher” – kompleks niemieckich bunkrów z lat 30 ubiegłego wieku - leży blisko centrum Ustki, tuż przy zachodnim falochronie portowym. Można go na razie zwiedzać z zewnątrz. Podziemia są sprzątnięte i okresowo udostępniane do zwiedzania przez stowarzyszenie miłośników fortyfikacji i Wydział Promocji usteckiego Urzędu Miasta. Powstanie pierwszej usteckiej baterii miało związek z tworzonym w pobliżu poligonem artylerii przeciwlotniczej. Na armatach należących do lotnictwa szybko położyła jednak łapę hitlerowska Marynarka Wojenna (Kriegsmarine).Na 12 metrowej wydmie - najwyższym wzniesieniu górującym nad plażą - ulokowano działobitnię tak zwanego działa prowadzącego. Ten bunkier ma dwie kondygnacje. Na górnej stała armata kalibru 105 mm. Pośrodku płaszczyzny otoczonej niszami amunicyjnymi zachowało się stalowe gniazdo mechanizmu obrotowego armaty. W dolnej, ukrytej części działobitni, znajdują się schrony dla obsługi, połączone podziemnym korytarzem z bunkrem dowodzenia i kierowania ogniem, na którego górnej platformie stał dalmierz (odległościomierz), dzięki któremu namierzano potencjalne cele. Na zdjęciu widać panoramę baterii z górnymi platformami bunkrów.